Uludağ Ü. Makine M. mezunuyum. 98 yılında öğrenciyken tanışmış olduğum telekomünikasyon sektöründe halen devam etmekteyim.

Birşeyler yetiştirmenin, yetiştirdiğin ürünü gönül rahatlığı ile tüketmenin keyfini yeni evlendiğimizde yaşadığımız teraslı evimizde keşfettik.  50 m²’lik terasımızda çeşitli sebzeler yetiştirmeyi ve tohumlarını elde etmeyi deneyimledik. Bazen ektiğimiz tohumlar bizi hayal kırıklığına uğratırken, bazen de reyhan da olduğu gibi bakamayacağımız kadar fazla mahsul alıp, dağıtmak zorunda kaldık.

• İkinci çocuğumuzun doğması ile beraber karpuzların ağaçta yetiştiğini sanan bir neslin anne babası olarak çoçuklarımızı daha doğru, daha duyarlı yetiştirebilmek için bir arayışa girdik. 2. üniversite olarak Tarım okumaya başladık, okudukça aslında uygulamanın daha önemli olduğunu, ders kitaplarında yer almayan perma kültür gibi bir çok yaklaşım olduğunu gördük. “Kampa Gidelim mi Baba” vasıtasıyla Permakamp ailesi ile tanışma fırsatını yakaladık.
• Biz aile olarak kendi çocuklarımıza empati kurmayı ve her türlü canlıya saygı duymalarını öğreterek başlamıştık işe. Herhangi bireysel kazanç olmadan birbirine yardım eden bir toplum olabilmek için neler yapabileceğimizi düşünürken, yalnız olmadığımızı görmek bizi umutlandırdı. Geçenlerde okuduğum sözde ki gibi “bende var bir bilgi sende var bir bilgi değiştirdik ikimizde de oldu iki bilgi”. Düşüncelerimizi paylaştıkça gelişeceğiz, ufkumuz genişleyecek ve olmasını istediğimiz şekilde şekillendireceğiz geleceğimizi kimseyi suçlamadan, sorumluluk alarak ve paylaşarak.
• “Şehir hayatı ile birlikte Permakamp’ta ikinci bir hayat zor olmuyor mu?” derseniz, size bir sır vereyim. Gücümüzü büyük oğlumuzun yaptığı resimlerden alıyoruz. Bu yolculuğa başlamadan önce çizdiği resimlerde savaş sahneleri, silahlar ve ölen insanlar varken, sadece birkaç ay sonra çizdiği resimlerin merkezinde yemyeşil ağaçlar, ağaçların üzerinde elma toplayan ailemiz ve bir tavşan var...